اگر پیگیر مطالب این وبلاگ باشید حتما یکی از مطالب مربوط به وبلاگستان فارسی و مشکلاتش را خوانده اید.در این مطالب بنده نظرات شخصی خود را بیان کرده و فقط قصد انتقاد دارم و اگر بتوان راه حل مناسبی هم ارائه خواهم داد،لذا از شما خوانندگان محترم نیز می خواهم تا با ارائه دیدگاه ها و راه حل های خود در خصوص مطالب منتشر شده گوشه ای از این بار را از دوش من بردارید!
همه ی ما کم و بیش با قانون کپی رایت (copyright) آشنایی دارید.قانونی که حرف حسابش این است که تمامی حقوق مطالب و مقالات فقط برای شخص نویسنده اش محفوظ است.
جمله ی قرمز رنگ بالا را بار ها و بار ها در مجلات،وبلاگ ها،نشریات،کتاب ها و حتی روزنامه ها دیده ایم.اما نکته ای باید بدانیم و البته هم می دانیم و عمل نمی کنیم این است که نباید این جمله فراگیر رو مانند یک خبر منتشر شده در روزنامه یا وبلاگ بخوانیم و از کنارش رد شویم.
منظورم این است که از حافظه ی بلند مدت خود در جهت حفظ این جمله کمک بخواهید!این جمله را مانند یک خبر در حافظه کوتاه مدت خود ذخیره نکنیم بلکه جایی ذخیره کنیم که همیشه در دسترسمان باشد و هر وقت خواستیم از محدوده خود خارج شویم یاد این جمله بیفتیم و به خود تذکر دهیم.
شاید تا این جا مطلب کمی برایتان گنگ باشد ولی سعی می کنم از این جا به بعد هضم مطلب را برایتان آسان کنم!
اگر بخواهیم در چند جمله مختصر تاریخچه این قانون را از زبان وکی پدیا فارسی بررسی کنیم باید بگویم:
قانون کپی رایت یا حق تکثیر یا حق نشر به مجموعه از قوانین انحصاری می گویند که یک دولت برای چگونگی بیان اطلاعات یک نویسنده در حالت کلی بیان می کند.البته امروزه این قانون دیگر انحصاری نیست تا جایی که از مرز های جغرافیایی فراتر رفته و در انحصار یک کشور خاص نیست.
این قانون برای حفاظت از آثار ادبی،موسیقی،سینما،نقاشی،عکاسی،فیلم برداری،نرم افزار و همه چیز حتی صنعت می شود.
البته شایان ذکر است که این قانون برای یک اثر یک محدوده زمانی خاص را تعیین می کند.
پیمان برن برای اجرا شدن این قانون در تمامی کشور ها به طور یکسان تعیین شده است که البته قبل از تنظیم این پیمان این گونه نبوده است.
کپی رایت مانند یک صندوقچه می باشد که ما از آن برای حفاظت از مطالب و مقالات نگاشته شده بوسیله قلم خودمان استفاده می کنیم.
با این تشبیه شاید بتوان متوجه شد که این مطالب چه قدر ارزشمند است.خوب طبیعی هم هست کار دست است دیگر آن هم دست خودمان!
یک نویسنده می تواند از این قانون برای حفاظت از مطالب خودش استفاده کند و شیوه نشر آن را مشخص کند.
بحث ما این دفعه فراتر از مرز های جغرافیا نخواهد رفت چرا که در بیشتر کشور های پیشرفته و توسعه یافته این قانون برای مردم جا افتاده است و دیگر نیازی به توضیح دادن برایشان ندارند.
در ایران متاسفانه ما ابتدا نمی آییم فرهنگ درست را به مردم آموزش بدهیم و این مسئله خود می تواند باعث بروز فاجعه شود.
در فضای مجازی ایرانی ها متاسفانه این قانون خیلی کم رعایت می شود البته چند سالی است که اقداماتی برای جا انداختن این فرهنگ افتاده است اما هنوز ناچیز است.از طرفی هم هر رزو بر کپی کنندگان مطالب افزوده می شود.البته توجیهی که این دسته از افراد برای کار خود دارند معمولا تکراری است مثلا می گویند:
نویسنده این مطلب خودش هم این رو از جایی ننوشته یا مثلا می گویند ای بابا دل خوش سیر چنده!این همه نفر دارند کپی می کنند ما هم روش!
البته در بسیاری از موارد ما امکان دسترسی به نویسنده را جهت کسب اجازه نداریم و این باعث می شود ما از زیر کار در رویم.
بجایش می توانید حداقل منبع و لینک را ذکر کنید.
نمونه هایی از متن هایی در خصوص کپی رایت از جمله این وبلاگ!
از نظر من اگر دسترسی به نویسنده یک مطلب منتشر شده در اینترنت را نداریم باید حتما دو رکن اساسی یعنی ذکر منبع به همراه لینک را رعایت کنیم.
پی نوشت:متاسفانه هنوز راهکار یا راه حل مناسبی در خصوص برخورد با چنین عمل هایی نیستیم.عملی که دوست نداشتم اسم ناپسندی بر رویش بگذارم اما مجبورم که بگویم دزدی!
البته یک سری صفحات برای معرفی این گونه افراد وجود دارد اما هنوز مناسب نیست.
شاید این بدرد بخورد:
بیایید برای یک دفعه هم که شده به این قانون احترام بگذاریم
اگر شما هم ره حل مناسبی به نظرتان می رسد یا در خصوص این مطلب که با من هم عقیده هستید یا شاید هم نباشید آن را از طریق بخش دیدگاه ها در میان بگذارید تا شاید به جایی برسیم!
در هیمن زمینه:
فینگیلیش نوشتن،نمونه ای از پشت کرده به زبان فارسی!
یک فنجان اینترنت 
فکر می کنم اگر جمله «تمامی حقوق مطالب و مقالات فقط برای شخص نویسنده اش محفوظ است.» یه جور دیگه بود اونوقت همه اونو رعایت می کردن. مثل:
«لعنت بر کسی که این مطلبو کپی کنه»
البته این یه خورده مودبانه بود! اگه یه کم نامودبانه باشه اثرش خیلی بهتره!
جملات نامودبانه را به خودتان می سپارم….
jalebe ,, in masale jaee onvan mishe ke amalan be dozdi va copy kardan mahsoolate digaran eshteghal daran ,,, dozdi dozdye che az gharbo shargh bashe che az mamlekate khodemoon.
سلام محمد جان
درست هموني كه ميشه از تو انتظار داشت.
هميشه فوق العاده هستي.
وبلاگت بسيار زيباست. تبريك ميگم.
موفق باشي
با سپاس از نگارش این مطلب، در همین راستا:
http://tinyurl.com/3xtvoye
دوست من سلام
کپی رایت کجا بود
طرف می یاد 2 سال زحمت میکشه نرم افزار طراحی می کنه اونوقت برنامه اش بصورت کرک شده در بازار ایران به قیمت یک بستنی 500 تومان عرضه میشه کپی رایت از این بهتر می خوای ((حالا شما می گی مطالب)) خدا خیرت بده صداشو در نیار نرم افزار بابا رو پخش می کنن هیچ کاری نمی تونه بکنه
سلام
راستش نميدونم چي بگم
حالا مطالب رو به فرض ناديده ميگيريم و مشخص ميشه اصل مطلب چي بوده و از كجا كپي شده
ولي اين بحث نرم افزارها خيلي جدي هستش
الان توي نمايشگاه هاي دولتي مي يان پك هاي نرم افزاري رو كه قيمتي چند ميليون دلاري دارن ميفروشن ديگه توقع چي داري ؟!
همون سايت p30download.com كه خودش زير نوشته تمام حقوق محفوظ هستش خودش نقض كپي رايت ميكنه و توي جشنواره ها هم به عنوان سايت برتر شناخته ميشه
بايد براي اين موضوع چاره اي انديشيد وگرنه وضعمون از ايني هم كه هست بدتر ميشود
ممنونم از اينكه به اين مسئله پرداختي
موفق باشي